Ik ben benieuwd of jij ook in onderstaande herkent:

– ik voel me niet begrepen
– ik heb weinig energie om mijn werkzaamheden goed uit te voeren
– ik moet het allemaal heel precies doen, mag geen fouten maken
– ik moet het goed doen voor mezelf en voor een ander
– ik heb het gevoel constant te moeten aanpassen aan mijn omgeving

Kun je je voorstellen hoeveel energie bovenstaande gedachtes je kost. Niet erg vreemd als je aan het einde van de dag erg moe bent.

Herkenbaar
Ondanks dat ik geen autisme heb herken ik mezelf tot een paar jaar geleden wel in deze gedachtes. Ik had het gevoel dat ik het constant goed moest doen voor een ander. Ik accepteerde uitnodigingen want ik wilde de ander niet teleurstellen. Maar op andere momenten was ik zo moe dat het me lastig lukte om überhaupt ’s ochtend uit mijn bed te stappen. Of de emoties die ik heb niet altijd onder controle kon houden.
Heel logisch eigenlijk, we worden opgevoed dat we ons moeten aanpassen aan de omgeving. Je eigen mening vormen en zeggen wat je echt wil, wordt niet altijd in dank afgenomen.

Sociale aspect
Toen ik ruim 10 jaar geleden voor het eerst in aanraking kwam met mensen met autisme had ik daarvoor een heel ander beeld van wat autisme precies inhield. Ik dacht mensen met autisme kunnen moeilijk contact maken. Dat staat toch in de DSM: “beperkingen in de sociale communicatie en beperkte repetitieve gedragspatronen”.
Ze zijn liever op hun zelf en vermijden contact met een ander omdat ze zoveel last hebben van prikkels. Of dat ze wel super goed zijn in een specifieke taak. Kijk maar naar de media hoe ze mensen met autisme soms schetsen. Denk aan de film Rainman bijv.

Echter door kennis en ervaringen met verschillende mensen met ASS kwam ik erachter dat de realiteit genuanceerder ligt.

Zeker bij vrouwen met autisme is het sociale aspect veel prominenter. Ze vinden het wel fijn om wel contact met anderen te hebben.
Echter vrouwen met autisme hebben geleerd door het gedrag van anderen te analyseren en kopiëren hoe ze zich sociaal kunnen opstellen. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze geen moeite hebben met sociale contacten. Maar kun je je voorstellen als je constant je moet voordoen als iemand anders.

Anne zegt:
Als puber was ik altijd de clown van de klas, ik maakte grapjes en wilde graag bij een bepaalde vriendinnengroep horen. Ze vonden mij leuk hoe ik was, maar Melisa weet je hoeveel energie mij dit kostte. Ik lag vanaf 18uur op de bank kon amper nog mijn avondeten op. Nu ben ik blij dat ik een nieuwe vriendenploeg heb waar ik echt mezelf kan zijn. Ik mag af en toe wat stiller zijn en mezelf teruggetrokken, dat wordt niet als vreemd gezien. Want ik vind het wel gezellig om naar de musea te gaan met anderen en hierna te picknicken in de park.

Vroeger lukte het wel
Vaak zie je tijdens schoolgaande periode dat het voldoen aan verwachtingen van anderen nog te behappen is.
– Je woont thuis
– Je ouders helpen jou om het overzicht te bewaren
– Je hoeft misschien niet te helpen in het huishouden
– De financiën regelt je ouders
– De afspraken bij de tandarts worden gepland door je ouders
Maar naarmate je ouder wordt en het volwassen leven ingaat, komen al deze taken voor jou rekening. Er wordt ineens verwacht dat je wel ineens het overzicht gaat bewaken en jij weet niet beter dat je blijft voldoen aan verwachtingen van anderen. Met als resultaat: Zonder energie de dag doorbrengen.

Wat ik aan Anne heb meegeven was:
Wie ben jij als persoon. Hoe ziet jou ideale leven eruit. Wat zou er gebeuren als jij wel een meisje bent die inderdaad niet van bioscoop houdt maar wel leuk vindt om naar de musea te gaan. Hoe erg is het als ze jou als ze de echte Anne leert kennen. Maar daarvoor is de belangrijkste vraag: Wie is Anne eigenlijk?
Met deze vraagstukken gingen afgelopen periode samen mee aan de slag!