Het gevoel dat je constant op je tenen loopt, een masker moet opzetten om de dag door te komen. Op het werk lukt het misschien redelijk. Je kunt het relatief goed camoufleren. Maar eenmaal thuis merk je dat je je emoties niet meer onder controle hebt.
De taken en verantwoordelijkheden vanuit je thuissituatie worden je teveel. Het liefst wil je je opsluiten in je kamer en iedereen en alles om je heen vergeten.

Maar thuis wordt er ook beroep op je gedaan. Er moet boodschappen gedaan worden, eten voorbereid worden. En misschien heb je een partner en kinderen die ook aandacht vragen. Het masker dat je de hele dag zo goed kan opzetten en volhouden lukt ineens niet meer.

Je flapt alles eruit en wordt boos op anderen en er ontstaat onenigheid. Het laatste wat je eigenlijk wil.

Hoe ga je hier eigenlijk mee om?
Weet jij voor jezelf wat jouw toegevoegde waarde is op de werkvloer?
Wat was alweer de reden waarom jij geschikt bent voor deze baan? Wat maakt jouw uniek om deze werkzaamheden uit te voeren?
Tot slot wat zijn je valkuilen, of dingen waar je moeite mee hebt? Hoe ga je hiermee om? Welke voorwaarden zijn er nodig om hier het beste van te maken?

Ik weet het, zijn vele vragen die je jezelf kan stellen. Kies er 1 vraag uit en werk dit uit. Soms is het fijn om dit samen met een coach uit te zoeken. Vanaf maart 2021 plan ik weer nieuwe afspraken in. Kom je er zelf niet uit, en heb je behoefte om met iemand te sparren. Plan hier alvast je nieuwe afspraak met mij in.

Niemand is perfect
Weet dat niemand perfect is. Jij bent wie je bent. Uiteraard met negatieve of onhandige gedragingen kun je leren hoe hier anders mee om te gaan. Maar als persoon kun je niet verwachten dat je ineens een heel ander persoon moet worden.

Als jij weet bij jezelf wie je bent, en welke werkomgeving bij je past dan wordt het een stuk makkelijker om je “echte persoon” te zijn in een bepaalde werkomgeving.

Je hoeft je niet meer voor te doen voor iemand anders. Je hoeft dan geen masker op te zetten.

De reden waarom volwassenen vaker een masker opzet is omdat ze denken dat de ander een specifiek gedrag van hun verwachten. Je kijkt en observeert je omgeving en denkt: ” dit is wat er van mij wordt verwacht”. En je gaat proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen.

Mensen met autisme hebben hier vaak ook last van, omdat zij zich gaan vergelijken met de neuro typische mensen in hun omgeving, en verwachten van zichzelf dat zij ook op dezelfde manier moeten reageren en gedragen. Echter iedereen is anders. Dat je collega het wel gezellig vindt om tijdens koffiepauzes te kletsen over privé leven en de kleinkinderen, betekent niet dat jij hetzelfde ook moet doen. Misschien vind je het fijner om na je broodje een rondje te wandelen buiten en frisse neus te scheppen.

Tegenwoordig dat de meeste mensen thuis moeten werken kan het zo zijn dat het je beter afgaat om dit masker af te zetten omdat er minder sociaal contact aanwezig is tussen jou en je collega’s.
Geldt dit ook voor jou? Hoe ervaar je dit? Hoe zou je het willen om dit gevoel mee te nemen naar wanneer je meer gaat begeven onder sociale contacten?