Voor Karin blijft het onbegrijpelijk waarom haar collega’s en leidinggevende niet aan haar zien dat ze bijna in paniek raakt wanneer er veel onduidelijkheid ontstaat. Voor haar gevoel zit haar hoofd helemaal vol en is ze bang voor haar eigen sociale onhandigheid.
Gelukkig dat ze op tijd haar grenzen aangaf en op tijd naar huis ging bij het laatste personeelsuitje. Maar haar collega was stomverbaasd en merkte op: “Ik heb niets aan je gezien, het is niet zichtbaar hoor”.
Karin begrijpt dit niet. Hoe kan ze toch uitleggen aan anderen dat het voor haar op dat moment moeilijk is om te blijven functioneren en hoe het komt dat het blijkbaar niet zichtbaar is voor anderen.
Ik kwam dit interessante artikel tegen: https://www.autisme.nl/over-autisme/camoufleren/
Ik heb laatst met Janneke gesproken en zij gaf aan dat ze dit juist heel lastig vindt. Iemand met een gebroken been is zichtbaar gehandicapt en kan niet net zo snel de trap oplopen. Of zal in dit geval een aangepaste route nemen om op de 1e verdieping te komen, bijvoorbeeld met de lift. Niemand die er vreemd van opkijkt en men toont er alle begrip voor.
Onbegrip op de werkvloer
Maar haar autisme is onzichtbaar. Het staat niet op haar voorhoofd dat wanneer zij gestoord wordt met haar werkzaamheden het voor haar extra lang duurt om er weer in te komen bij een taak waar ze gebleven was. Ze vergelijkt zichzelf met een diesel, ze komt langzaam op gang, maar als ze eenmaal lekker bezig is kan ze urenlang gefocust blijven doorwerken.
Nu zij weer vaker op kantoor komt wordt ze constant gestoord en worden haar vragen gesteld door anderen. Met als gevolg dat haar productiviteit omlaag is gegaan.
Het lukt haar niet om op tijd haar taken af te krijgen.
Ze ervaart onbegrip bij collega’s, want die denken dat ze lui is en maar een beetje voor zich uit zit te staren.
Het beeld dat haar collega’s van haar hebben blijft toch het stereotiepe beeld; Dit is in ieder geval geen vrouw die gezellig een praatje kan maken en zelfs tussen de regels door grapjes maakt, of die tijdens de lunchpauzes graag anderen opzoekt om mee te kletsen.
Maar eerder iemand die moeilijk contact maakt en alleen naar het computerscherm staart en apart in een koffiehoekje haar boterhammetje gaat eten.
En dit geldt niet alleen voor vrouwen, maar ook voor mannen met autisme. Vooral de hoger opgeleide mensen die tot op zekere hoogte prima kunnen meekomen in de maatschappij. Mensen die een betaalde baan hebben, een gezin, leuke vrienden, leuke hobby’s etc. Maar juist voor deze mensen is het ook een dagelijkse strijd. Er zijn een hoop verwachtingen om het allemaal goed te laten verlopen. Het is niet zichtbaar! Maar intern staan ze soms in brand!
Eigen verantwoordelijkheid
Echter jij hebt er GEEN invloed op of een ander meer begrip voor jou gaat tonen, of meer rekening met je gaat houden.
De eerste stap is dat jij erin mag gaan geloven dat jij JOUW eigen leven mag gaan leiden, in plaats van dat je aan alle verwachtingen van iedereen om je heen wil voldoen.
Als tweede stap dat jij ervan bewust gaat worden wat jij nodig hebt en wat goed voor jou is. En ja dit is de moeilijkste stap, want mogen we dit wel verlangen? Komen we niet als een zeur over, of moeilijk, of anders, want ja we gaan niet met de meute mee.
Als derde stap durf te handelen naar wat goed voor jou is. Durf te staan voor jouw waarden en de dingen waar jij beter op gaat functioneren.
Wanneer jij gelooft dat jij jouw leven mag gaan leiden en dat jij volledig controle hebt om weer grip op je leven te krijgen is het een logische stap dat je inzicht gaat krijgen in je stress signalen.
In deze gratis videoserie geef ik de basis hoe jij rekening gaat houden met die signalen, zodat jij meer rust en minder stress gaat ervaren.
Wil jij ook meer rust en minder stress ervaren? Download hier mijn gratis videoserie.
